An Cafe na A-KON

Podczas pierwszego weekendu czerwca, w trakcie odbywającego się w Dallas w Teksasie konwentu A-KON, grupa An Cafe po raz pierwszy wzięła udział w imprezie poza granicami swojego kraju. Chociaż zespół nie zagrał tam koncertu, ich amerykańscy fani powitali ich bardzo serdecznie. Zespół wziął udział w dwóch sesjach autografowych oraz panelu Q&A. W trakcie drugiego dnia konwentu An Cafe znaleźli trochę czasu, aby porozmawiać z JaME.


Na początek, przedstawcie się proszę tym z naszych czytelników, którzy jeszcze was nie znają.

Miku: Jestem Miku, wokalista, moim hobby jest gotowanie.
Kanon: Jestem Kanon, basista, moim hobby jest oglądanie anime.
Teruki: Jestem Teruki, perkusista, moim hobby jest oglądanie zachodów słońca.

An Cafe jest zespołem oshare kei, co oznacza, że wasz wizerunek jest kolorowy, uroczy i młodzieńczy. Czemu zdecydowaliście się na tego typu image?

Miku: Gdy zaczynaliśmy grać koncerty, było wiele różnych zespołów o różnych wizerunkach. Nam podobał się styl popularny na Harajuku, dlatego zdecydowaliśmy się na niego.

Romaji waszej japońskiej nazwy to "antikku koohiiten", skąd więc wzięło się "an cafe"?

Miku: "Koohiiten" oznacza "kawiarnię", czyli "cafe".

Motyw "kawiarni" jest przez was często używany nie tylko w odniesieniu do nazwy zespołu - waszych fanów nazywacie "Cafekko" (kawiarniane dzieci), a wasz management znany jest jako "Red Cafe". Czemu zdecydowaliście się na właśnie to słowo?

Teruki: Podczas naszego pierwszego koncertu przyjęliśmy motyw kawiarni.
Miku: Były członek zespołu, Bou, pasjonował się wyścigami konnymi. Był taki koń nazwany "Manhattan Cafe" i Bou chciał, żebyśmy tak właśnie nazwali zespół. Ale reszta z nas stwierdziła, że to nie jest zbyt dobry pomysł. (śmieje się) Więc zmieniliśmy tę nazwę i tak staliśmy się An Cafe. Nie mamy jednak żadnego szczególnego związku z kawiarniami, to po prostu tak wyszło.

Miku, używasz wielu ciekawych słów, takich jak "nyappy", "tiramisu" czy "poppoo". Jak na nie wpadłeś i w jakich sytuacjach najczęściej ich używasz?

Miku: Każde z tych słów ma swoje znacznie, zacznijmy więc od "nyappy". Chcemy stworzyć własny język, którym porozumiewać się będziemy z Cafekko. Jeśli przykładowo spotkamy ich na Harajuku, oni powiedzą nam "nyappy", to my odpowiemy tym samym. "Tiramisu" oznacza "miłego dnia". (śmieje się) "Poppoo" pochodzi od "hato", czyli gołąb. To symbol pokoju, a "poppoo" to dźwięk, który wydaje gołąb.

Kanon, jacy artyści cię inspirują i jaki wpływ mają oni na tworzone przez ciebie piosenki?

Kanon: Gdy byłem młodszy słuchałem głównie muzyki takiej, jaką tworzy Mr.Children. Później zacząłem słuchać innych zespołów, np. Glay czy Fuji Fabric.
Miku: (żartobliwie) Pomagają przy pisaniu muzyki, melodii... (wszyscy się śmieją)
Teruki: I rytmu. (wszyscy się śmieją)

Kanon, wczoraj podczas sesji autografowej jedna z fanek poprosiła cię o podpisanie swojego basu, co wtedy czułeś?

Kanon: Czułem się bardzo zaszczycony, a z drugiej strony przypomniało mi się, gdy sam byłem fanem i czułem się podobnie jak ona.

Teruki, byłeś wcześniej w zespole o nazwie Feathers-blue, czym różnił się on od An Cafe?

Teruki: Główną różnicą były relacje między członkami zespołu. W poprzedniej grupie jeden z członków decydował o wszystkim. On pisał wszystkie piosenki, a reszta po prostu go słuchała. Tymczasem w An Cafe atmosfera jest o wiele bardziej liberalna, każdy ma wpływ na to, co robi nasz zespół.

Pracowaliście jako modele dla różnych firm, takich jak Sex Pot Revenge czy Angelic Pretty; w jaki sposób do tego doszło?

Miku: Te firmy pochodzą z Harajuku, a ponieważ nasz wizerunek nawiązuje do stylu tej dzielnicy, to coś pomiędzy gothic lolita a modą punk, więc znaleźli nas i w efekcie zaczęliśmy razem pracować.

Wasza publiczność jest dość młoda, duża jej część to młodzież z Harajuku. Czemu zdecydowaliście się skierować swoją muzykę do właśnie tego rodzaju publiczności?

Miku: Wśród fanów sceny visual kei są ci, którzy wolą mroczniejsze, gotyckie rzeczy, ale są i tacy, którzy wolą bardziej popowe brzmienie z Harajuku, czyli to, z którym łatwiej jest nam się utożsamiać. Ponieważ zdecydowaliśmy się na brzmienie bardziej popowe, pomyśleliśmy, że to właśnie tacy fani powinni nas słuchać.

W jaki sposób tworzycie piosenki?

Teruki: Rozmawiając z innymi muzykami zauważyłem, że spędzamy znacznie więcej czasu nad tworzeniem każdej piosenki. Np. gdy spotykamy się, aby napisać piosenkę, on [pokazuje na Miku] mówi o tym, jak chce, żeby brzmiała, ale potem wszyscy inni też wyrażają swoje opinie. Spędzamy mnóstwo czasu na pisaniu i przygotowywaniu piosenki, zanim jeszcze w ogóle wejdziemy do studia.

Skoro każdy z was ma inne opinie, czy w efekcie końcowym osiągacie kompromis, czy po prostu jeden z was ustępuje?

Teruki: Można to nazwać kompromisem, choć to nie do końca kompromis. To po prostu praca zespołowa. Np. ja i Miku dość często się sprzeczamy, ale pomimo tego bardzo szanuję jego zdanie. Więc jeśli podczas dyskusji wyjdzie na jego, potrafię to uszanować.

W roku 2003 wasz singiel Candy holic trafił na drugą pozycję listy najlepiej sprzedających się singli indie Oriconu; jak czuliście się dokonawszy czegoś takiego w tak wczesnym okresie kariery?

Miku: Ja byłem bardzo zaskoczony! Nie mogłem uwierzyć, że trafiliśmy na drugie miejsce. Później, ponieważ byłem głupi, a może ponieważ założyłem, że wiem tak dużo o visual kei, pomyślałem sobie, że to proste. Ale kolejne single nie trafiały już tak wysoko na listy, zorientowałem się więc, że musimy do tego podchodzić naprawdę na serio.

Skład zespołu niedawno się zmienił, macie dwóch nowych członków. Czy wobec tego zmieni się także brzmienie zespołu?

Miku: Nie odbiegniemy daleko od dawnego brzmienia An Cafe, ale na pewno z dwoma nowymi członkami w zespole nasza muzyka nieco się zmieni. Chcemy uszanować to, co mają do zaoferowania Takuya i Yuuki, chcemy stworzyć nową atmosferę w zespole.

Czy Yuuki grał wcześniej na klawiszach, zanim przyłączył się do waszego zespołu?

Teruki: Wcześniej grał jedynie na klasycznym fortepianie, nie jest zbyt doświadczony jako keyboardzista.

Jako bonus do waszego photobooka dołączony był film Kyo~bonds. Sami napisaliście do niego scenariusz? W jaki sposób w ogóle powstał pomysł na film?

[Członkowie zespołu rozmawiają i śmieją się do siebie, nie mogąc sobie dokładnie wszystkiego przypomnieć.]
Miku: Napisaliśmy część scenariusza. Odwiedzając różne miasta na terenie Japonii, myśleliśmy o słowie "bonds" (ang. "więzi"), o więziach z innymi ludźmi. Pomyśleliśmy więc, że powinniśmy nakręcić film o więziach między ludźmi, aby nawiązać takie więzi z innymi. Nakręciliśmy ten film, a potem podróżowaliśmy, spotykając się z fanami.
Teruki: Podczas tej podróży, jako symbol więzi, rozdawaliśmy wszystkim czerwone wristbandy. My i nasi fani cały czas nosimy te wristbandy.

Czy macie w planach nakręcenie kolejnego filmu?

Teruki: Bardzo byśmy chcieli nakręcić kolejny, z nowymi członkami, chcemy też rozszerzać więzi z innymi ludźmi nie tylko w Japonii, ale i na całym świecie.

Niektóre z waszych klipów są dosyć śmieszne, np. w "Maple Gunman" jesteście poprzebierani m.in. za psa i policjantkę. Czy to wszystko wasze własne pomysły?

Kanon: Pomysł na Maple Gunman wyszedł od Miku. Stwierdził on, że słowem kluczowym jest tu "gunman", czyli "gun" (pistolet), czyli "policjant". Pomyśleliśmy więc o historii z policjantem. [Miku zaczyna nucić melodię piosenki] Miku chciał, aby podczas fragmentu, gdy on nuci melodię, ktoś został aresztowany. (wszyscy się śmieją)

Mieliście własny comiesięczny show w internetowym radiu, "Radio Cafe". Czy nadal go prowadzicie? Skąd pomysł na taki program? Myślicie, że dzięki temu jesteście bliżej swoich fanów?

Teruki: Nadal prowadzimy ten program, ale, ponieważ byliśmy teraz w trasie, od dwóch miesięcy nie mogliśmy nagrać nowego.
Miku: Jeśli lubiłbym kogoś, chciałbym móc słuchać programu w radio prowadzonego przez tę osobę, dzięki temu czułbym się bliżej niej. Słysząc głos tej osoby, czułbym się tak, jakbyśmy byli fizycznie blisko siebie. W tym sensie chciałbym, aby między nami a naszymi fanami powstało takie właśnie uczucie.
Teruki: Miku i ja mamy jeszcze inny program w radio, nazywa się "Neo ID" i leci raz w tygodniu. Słuchacze opisują nam swoje problemy, a my o nich rozmawiamy. Jest jeszcze kilka innych punktów programu, są całkiem interesujące, ale wydaje mi się, że to, że fani mogą nadsyłać nam swoje przemyślenia i że mogą się z nami komunikować, jest najbardziej interesujące, zwłaszcza jeśli słuchacz ma jakiś problem, a ja i Miku nie zgadzamy się co do jego rozwiązania. Czasami nawet kłócimy się w trakcie programu. (wszyscy się śmieją)

Chociaż nie zagraliście na A-KON koncertu, mogliście zaobserwować jak wasi zagraniczni fani reagują na waszą muzykę. Jak się czujecie, mogąc ich spotkać po raz pierwszy tutaj, w USA?

Miku: Na początku moje postrzeganie fanów było nieco inne. Myślałem, że ludzie tutaj będą uważali nas za część jakiegoś anime, za postaci z serialu, ale gdy ich spotkaliśmy, okazało się, że naprawdę im na nas zależy, i poczuliśmy, że naprawdę na nas czekali. Czuję się zaszczycony.

Czy spodziewaliście się, że podczas panelu Q&A fani będą aż tak śmiali przy zadawaniu pytań?

Teruki: Byłem zaskoczony, widząc ich entuzjazm.
Miku: Byliśmy bardzo zdenerwowani, ale dzięki swoim pytaniom fani pomogli nam się rozluźnić. Chcemy im za to bardzo podziękować.
Teruki: W Japonii, znani jesteśmy z tego, że "An Cafe pasuje wszystko", więc wszystko jedno czy jesteśmy z fanami, czy sami, nie ma dla nas różnicy. Rozmawiamy o wszystkim i przychodzi nam to naturalnie.

Czy teraz, gdy już wiecie, że macie w Ameryce wielu fanów, zamierzacie zrobić coś więcej w Stanach, np. wydać tutaj swoje płyty, sprzedawać gadżety, czy otworzyć wasz fanklub?

Miku: Nie mamy jeszcze żadnego konkretnego planu, ale chcielibyśmy to zrobić. Teraz, gdy zobaczyliśmy już tutejszych fanów, możemy o tym porozmawiać na poważnie.

Pod koniec czerwca zagracie swój pierwszy koncert w Niemczech. Jesteście podekscytowani? Czy macie jakieś oczekiwania albo obawy związane z tym występem?

Teruki: Jestem pewien, że staniemy przed barierą językową, ale ponieważ tego samego wieczora występować będą cztery zespoły, spośród grup visual kei zajmować będziemy szczególną pozycję. Nie tylko dzięki naszej muzyce, ale także dzięki naszemu stylowi, chcemy wyrazić oba te aspekty oryginalności An Cafe. Podczas naszych występów jest wiele elementów poza samą muzyką, chociażby MC. To prosty sposób na zaprezentowanie naszych osobowości, ale w tym przypadku będzie to trudniejsze, ze względu na barierę językową. Dlatego podczas tego koncertu chcemy, aby wszyscy bawili się przy naszej muzyce.

A teraz dla zabawy, niech każdy z was powie coś na temat członka zespołu siedzącego po jego lewej stronie

Teruki: Miku to mieszanka dziecka i dorosłego. Jest bardzo szczery w odbiorze muzyki, ale jednocześnie, jako dorosły, jest bardzo profesjonalny. Zawsze chciałem grać w zespole visual kei, ale chcieliśmy stworzyć coś nowego. Miku udało się stworzyć tę własną odmienność swoim stylem pisania tekstów, występowania i wyglądu. Cała charakterystyczność Miku jest bardzo charakterystyczna. (wszyscy się śmieją)
Miku: Kanon zazwyczaj siedzi cicho. (wszyscy się śmieją) Kiedy naprawdę potrzebujemy jego pomocy, można na niego liczyć; jest osobą godną zaufania. Na przykład gdy wszyscy członkowie zespołu byli przeziębieni i nie szło nam zbyt dobrze podczas koncertów, on stwierdził, że musi pomóc nam się jakoś trzymać, grać dalej i to właśnie zrobił. Jest bardzo odpowiedzialny, zawsze możemy mu zaufać.
Kanon: Teruki to idealny przykład poważnej osoby. Zawsze martwi się wieloma rzeczami. Gdybyśmy stracili Terukiego, nie moglibyśmy kontynuować jako An Cafe.

Dziękuję wam za poświęcony nam czas. Czy chcecie coś na koniec przekazać swoim fanom?

Teruki: Muzyka może być uniwersalnym językiem. Oczywiście, jest bariera językowa, ale sama muzyka może pokonać każdą granicę. Tym razem zdałem sobie sprawę, że z wizerunkiem może być podobnie; gdy ludzie nas zobaczą, nawiąże się między nami więź. Chcemy rozpowszechniać ideę "bycia An Cafe" za pomocą zarówno wizerunku, jak i muzyki.
Miku: Dopóki nie przyjechaliśmy do Ameryki, nie myślałem zbyt wiele o robieniu czegokolwiek za granicą, ale teraz, gdy już tu jestem, naprawdę poruszyło mnie to, że fani faktycznie na nas tutaj czekali. Dzięki temu całkowicie zmieniłem moje podejście do pisanych przeze mnie tekstów. Do tej pory pisząc teksty, nie byłem zbyt otwarty na innych, nie byłem osobą, której łatwo przychodziło wyrażanie uczuć w stosunku do fanów i słuchaczy, którzy mieli podobne odczucia. Teraz jednak spróbuję to robić, nie tylko dla fanów z Japonii, ale dla wszystkich. Chociaż jest między nami bariera językowa, będę się starał jak tylko mogę, aby podzielić się tymi uczuciami z ludźmi na całym świecie, nawet jeśli tylko za pomocą gestu czy czegokolwiek innego.
Kanon: Gdziekolwiek na świecie się nie znajdujesz, An Cafe i Cafekko, jesteśmy rodziną! (wszyscy się śmieją)


JaME pragnie podziękować An Cafe za poświęcenie nam czasu, oraz Kenowi Isayamie za umożliwienie przeprowadzenia tego wywiadu.