Billy - Bright

Dla Billy rok 2008 to bardzo pracowity okres, pełen koncertów oraz nowych wydawnictw: dwóch singli, dwóch albumów oraz koncertowego DVD. Ten młody zespół visual kei podsumował harmonogram wydawnictw na rok 2008 albumem, który ukazał się pod koniec listopada.

Bright rozpoczyna się Sunshine Remake, w której słychać dźwięczną perkusję i wyraźną ścieżkę basu. Ta interesująca kompozycja szybko zostaje zastąpiona żywym rockiem, wnoszącym w ten kawałek wszystkie ważne dla Billy elementy. BAKU zmienia sposoby śpiewania, podczas gdy gitary Mine i Takumy produkują kontrastujące ze sobą dźwięki, równoważące mocne basowe i perkusyjne zagrywki. Drugi utwór, letni singiel Rockin' Princess, kontynuuje to znajome brzmienie Billy - ta szybka i zabawna piosenka zwraca uwagę wesołym bębnieniem i radosnym refrenem.

Po bardziej energetycznej [bit;] Ame ni setsuzokusareta sekai rozpoczyna się dziwacznymi efektami dźwiękowymi Funny Bee. Jest ona dosyć trudna w odbiorze, ale utrzymuje zainteresowanie słuchacza pomimo braku właściwego refrenu oraz obecności co jakiś czas instrumentalnych wstawek. Funny Bee wyróżnia się jako jeden z bardziej oryginalnych kawałków na albumie. Następujący po nim Ichigoichie jest spokojny, ale brakuje mu charakteru - stanowi raczej wybaczalne potknięcie niż ogrzewającą serce balladę. Szkodzą jej zbytnia długość oraz niepasujące elektroniczne efekty.

Połowę płyty zaznacza Rebecca, stanowiąca wiosenny singiel Billy i wypełniająca zapotrzebowanie na delikatniejszą piosenkę. Chociaż powraca do rockandrollowego nastroju, nie jest agresywna czy surowa, a jej mocną stronę stanowi mieszanina brzmienia gitar elektrycznej i akustycznej. Głos BAKU jest tu melodyjny, akcentuje zdolności i zaangażowanie muzyka.

Siódmy kawałek, Shiitageshi aoki kemono, to powrót do rockowej muzyki. Dużo tu potężnych gitar i basowych motywów, a całość z ckliwą melodią i nieco wolniejszym rytmem przypomina typowy utwór zespołu z nurtu visual kei. Śpiew wokalisty jest bardziej szorstki i brzmi znacznie ostrzej niż w standardowych numerach Billy. Shiitageshi aoki kemono to przyjemny utwór do niewielkiej zabawy dźwiękami, z czego zespół z powodzeniem korzysta. Kolejny utwór to Ayame, również prezentujący nieco mroczniejszą atmosferę. Jest wolniejszy, zwraca uwagę nieco jazzową perkusją i niskim brzmieniem gitary. Wyraźniejszy staje się także bas, dopasowujący się gładko do wokalu.

Pośród kilku kończących album utworów Billy umieściło kolejną wolną piosenkę, zatytułowaną Blame All, której tym razem towarzyszy w tle orkiestra. Kontrastuje z nią żywiołowa i głośna [Waga tousou] Show (Bilingual edit), w której BAKU miesza krzyki i wrzaski ze zmysłowym śpiewem. Gitary grają powtarzające się motywy, odstające nieco od brzmienia perkusji i basu.

Płyta zawiera także kontynuację serii utworów o tematyce "shounen" - Shounen [B] Out to szybki rockowy kawałek o mocnym brzmieniu instrumentów. Jest prosty i łatwo zrozumiały, a głos wokalisty - zabawny i jakby przestraszony - uzupełniany przez powtarzające się chórki. Utwór ten zamyka główną część albumu, a piosenka Sunflower Tank zdaje się być granym przez zespół bisem. Utwór ten to utrzymany w średnim tempie kawałek, niebędący zbyt ciężkim czy zbyt delikatnym.

Za pośrednictwem Bright Billy prezentuje gotowość do dalszego mierzenia się z surowym rynkiem muzycznym. Talentu tej grupy nie da się zakwestionować, a ten album stanowi - miejmy nadzieję - tylko jedno z wielu przyszłych wydawnictw tworzących Billy muzyków.