Ostatni koncert Kagrry,

Wypełniającym wyprzedane miejsca w Shibuya C.C. Lemon Hall fanom, wielu ubranym w piękne kimona, którzy przyszli zobaczyć Kagrrę, grającą swój ostatni koncert, towarzyszyła mieszanka radosnego oczekiwania i nostalgicznego smutku. Za sceną stał ekran, a kiedy występ się zaczął, każdy z członków zespołu pokazywany był na nim, wchodzący na scenę i witany głośnymi okrzykami. Isshi wyciągnął złoty wachlarz i tym samym zaczęła się Kotodama. Ludzie byli dobrze przygotowani i szybko wszyscy machali swoimi wachlarzami w różnych kolorach, tworząc tym samym piękną, robiącą wrażenie scenę.

Kiedy zaczęło się skandowanie do Amafurase tanmaina, ludzie zaczęli głośno wiwatować, bo rozpoznali stary kawałek. Czerwone oświetlenie i efekty ogniowe wytworzyły żarliwą atmosferę do tej intensywnej piosenki. Pod koniec kolejnego utworu, Gen'ei no katachi, Nao wyszedł na środek sceny, by zagrać solo na basie, a cała publiczność zaczęła do niego krzyczeć. Kolejne Shiroi mashu miało bardziej eteryczny klimat, rzeczywiście pozwoliło Isshiemu zaprezentować jego falset, który momentami brzmiał bardziej jak jakiś egzotyczny instrument dęty niż męski głos.

Po krótkiej przerwie Isshi poinstruował publiczność, jak klaskać do pozytywnego Rin. Następnie zostało zagrane wolne Satsuki, a na ekranie z tyłu wyświetlano relaksujące obrazy letniego nieba, co stworzyło nastrój pod kolejne kilka piosenek - parę ballad, ślicznych ale niestety troszkę zbyt podobnych do siebie. Uzu nadal pozostawiało trwałe wrażenie, dzięki ogniowi na scenie i pięknemu zakończeniu, podczas którego Sin grał na koto.

Po kołysankowym Sarasouju no komoriuta nadszedł czas, by Isshi przemówił. Publiczność wybuchła okrzykami. Zwykle gadatliwy wokalista nie powiedział dotąd ani słowa, a i teraz tylko podziękował i zażartował, że choć raz nie będzie dużo gadał. Poniekąd zabawna piosenka Tsurezure naru mama ni rozweseliła na moment publiczność, a po niej nastąpił stary klasyk. Przy Koi tłum znów skorzystał z wachlarzy. Machano nimi również w Praizo, ale prawdziwa akcja zaczęła się, gdy wszyscy się rozskakali i machali ręcznikami do niezwykle chwytliwego Sai.

Dalej była Kamiuta i ta pełna werwy piosenka znów sprawiła, że wszyscy skakali i śpiewali do niektórych jej partii. Izumi miał podczas niej niewielkie solo na perkusji, a Nao towarzyszył mu, uciszając talerze. W publiczność wystrzelono niebieskie wstążki, wszyscy złapali je i wymachiwali nimi nad głowami przy klasyku Urai. Po tym zespół pomachał i zszedł ze sceny, pozostawiając publiczność klaszczącą i skandującą: "ka-gu-ra!”.

Po chwili Izumi wrócił, wbiegając na scenę, a za nim podążyła reszta zespołu. Isshi, tym razem ubrany w prawdziwe kimono w kolorach czerni, czerwieni i złota, wyjaśnił: "Oczywiście, że musiałem dziś założyć kimono, jakby nie patrzeć, jesteśmy przecież Kagrra,!”. Następna była pełna czułości ballada Utakata, podczas której Akiya grał na akustyku, a Sin na koto. Potem Isshi powiedział, że przez lata Kagrra, stworzyła mnóstwo ballad, i jeśli choć jedna z nich poruszyła ludzkie serca i pozostała w pamięci, to sprawi mu to wiele szczęścia.

Tempo wzrosło wraz z Setsunaru kotoba, piosenką tak starą, jak sam zespół. Tłum wymachiwał wachlarzami w dobrze wypracowany, skomplikowany sposób. Jeszcze szybsze Mateki zamieniło tę imprezę w koncert prawdziwie rockowy; Sin wymachiwał głową nad swoją gitarą, a publiczność skakała. Po tym przyszedł czas na kolejny klasyk, Ouka ranman, a podczas jego grania na ekranie wyświetlane były stare nagrania z koncertów, wywołując silnie nostalgiczne uczucie. Kiedy Isshi podziękował publiczności po tym utworze, w tłumie widać było wiele zapłakanych twarzy.

Zgodnie z tradycją ostatnim kawałkiem w tym secie było Sakura maichiru ano oka de, podczas którego publiczność śpiewała wyznaczoną część. Różowe płatki były zrzucane na scenę podczas całej piosenki, co wytworzyło bardzo malowniczą scenrię. Publiczność śpiewała dla swojego zespołu. Kiedy utwór się skończył, grupa głęboko się skłoniła i raz jeszcze jeden za drugim muzycy zwrócili się do publiczności. Akiya zaczął, mówiąc, że ile by nie myślał nad czymś inteligentnym, co mógłby przekazać w tym ostatnim pozdrowieniu, jedynym, co przychodziło mu do głowy było: "Dziękuję wam bardzo za wszystko”. Sin wyszedł jako następny i wyraził swoją radość z faktu, że ludzie słuchali wszystkich piosenek, jakie przez lata stworzyli. Tłum odkrzyknął: "dziękuję”, na co on odpowiedział: „to był mój tekst”. Płacząc do tego stopnia, że nie był w stanie powiedzieć nic więcej, podziękował wszystkim za ostatnie jedenaście lat i przekazał mikrofon Nao.

Jak zawsze radosny Nao zdołał poprawić nastrój, a żart o ekipie dokuczającej mu przez te wszystkie lata, wywołał mnóstwo śmiechu. Jednakże jego wdzięczność w stosunku do fanów i całej ekipy była jak najbardziej szczera. Izumi przez łzy wyjaśnił, że pod względem psychicznym ta trasa była dla niego bardzo ciężka, ale do samego końca dobrze się bawił. Wyraził nadzieję, że, choć teraz historia zespołu dobiegła końca, wspomnienia, które pozostały, będą pielęgnowane przez grupę oraz fanów i w ten sposób duch Kagrry, będzie trwał wiecznie.

Na koniec Isshi zwrócił się do publiczności, prosząc, by wszyscy zawsze pamiętali o Kagrze, i przywoływali szczęśliwe wspomnienia w trudnych chwilach. Skończył mówiąc, że Kagrra,, mając najlepszych członków, najlepszą ekipę i przede wszystkim najlepszych fanów na świecie, to szczęśliwy zespół. Grupa i publiczność zamknęli koncert raz jeszcze wspólnie klaszcząc w dłonie, a po ostatnim głębokim ukłonie muzycy powoli opuścili scenę. Na ekranie pojawił się teraz napis "shuuen” (koniec) i tym samym era Kagrry, dobiegła końca.


Setlista:

01. Kotodama
02. Amafurase tanmaina
03. Gen'ei no katachi
04. Shiroi mashu
05. Rin
06. Satsuki
07. Omou
08. Yuki koi uta
09. Boukyaku no hate no kogoeta kodoku
10. Uzu
11. Shizuku
12. Sarasouju no komoriuta
13. Tsurezure naru mama ni
14. Koi
15. Paraizo
16. Sai
17. Kamiuta
18. Urei

Encore:
19. Utakata
20. Setsunaru kotoba
21. Mateki
22. Oukaranman
23. Sakura maichiru ano oka de