Koncert MONO w Warszawie

Prawie dokładnie rok po swojej poprzedniej wizycie w Polsce, 1 kwietnia, zespół MONO dał pierwszy z dwóch zaplanowanych w naszym kraju koncertów. Odbył się on w Warszawie w dosyć niezwykłym pomieszczeniu, które mimo to – a może dzięki temu – doskonale dopasowało się do również dosyć niezwykłej muzyki grupy. Klub ten, nazwany Centralny Basen Artystyczny, mieści się w starej pływalni miejskiej, w związku z czym publiczność wysłuchała koncertu stojąc dosłownie na dnie basenu, na szczęście nie zalanego wodą.

Już od pierwszej chwili uwagę wchodzących zwracał znajdujący się na scenie gong, otoczony innymi instrumentami oraz sprzętem. Już sam ten widok zdawał się w zapowiadać, że za chwilę zdarzy się coś interesującego. To była istotna informacja, jako że część ludzi przyszła na ten koncert, nie znając wcześniej muzyki MONO, przyciągnięci faktem, że występuje jakiś japoński zespół lub renomą samego klubu.

Występ MONO poprzedziła polska, trzyosobowa formacja Kyst. Muzycy rozpoczęli swój koncert nieco po 20 i widać było, że część zebranych czekała na nich. Niestety, z powodów technicznych (gitarzyście pękła struna) zespół został zmuszony do skrócenia zaplanowanego setu, toteż już po kilkudziesięciu minutach techniczni zaczęli przygotowywać scenę na potrzeby MONO.

Występ czwórki muzyków rozpoczął się zagranym na cymbałach wstępem do Ashes In The Snow, pierwszego kawałka z płyty Hymn To The Immortal Wind (piosenki z tego krążka dominowały zresztą na koncercie). Rozbrzmiewające później kolejne utwory spływały na zasłuchaną, kiwającą się w takt muzyki publiczność, a wypełniające salę dźwięki hipnotyzowały swoim natężeniem i pozwalały niemal oderwać się od siebie i wejść w inny świat. Każdy z obecnych na sali pogrążał się w tę powódź na swój własny sposób, zamykając oczy, opierając głowę o barierki czy nawet ekstatycznie machając w powietrzu rękami. Muzycy również zdawali się być całkowicie skupieni na graniu, zatopieni w muzyce - wyrażali ją w pewnych momentach całym ciałem, szczególnie lider grupy, który podczas Sabbath tarzał się po scenie, ciągle grając. Przez cały koncert nie wypowiedzieli żadnego słowa, zdawali się nawet czasem nie zauważać, że mają jakąś publiczność. Gitarzyści, Taka i Yoda, przez większość czasu siedzieli na stołkach pochyleni nad swoimi instrumentami, a twarze mieli schowane za włosami. Widać było, że najważniejsza jest tu muzyka, toteż odnosiło się wrażenie, że grupie przeszkadzają nawet oklaski tłumu wybuchające po zakończeniu każdego kawałka, ponieważ burzyły one nastrój i przerywały ciągłość opowieści.

MONO zwani są mistrzami gitarowego hałasu i tego wieczoru można się było przekonać, że to miano nie jest przesadzone. Ich muzyka na żywo brzmi inaczej niż na płytach, ma w sobie więcej mocy i emocji, a energię niektórych fragmentów czuło się wręcz całym ciałem (na co wpływ miała też z pewnością konstrukcja podłogi w klubie). Szczególnie dobrze można to było zauważyć podczas Pure As Snow (Trails Of The Winter Storm). Kompozycja ta rozpoczęła się spokojnie, a wolno płynąca muzyka działała dosyć usypiająco, skłaniała do zamknięcia oczu i poddania się rytmowi. Jednak coraz bardziej pogrążająca się w transie publiczność ocknęła się momentalnie, gdy Yasunori Takada uderzył w perkusję, a obaj gitarzyści wstali, zapowiadając w ten sposób zbliżającą się falę, granej z niezwykłą wirtuozerią oraz nieco oszałamiającej natężeniem, muzyki.

Koncert zakończył się tak, jak się rozpoczął – piosenką z płyty Hymn To The Immortal Wind, tym razem ostatnią, zatytułowaną Everlasting Light. Podobnie jak na początku występu, tak i na końcu basistka Tamaki stanęła tyłem do publiczności, tworząc w ten sposób pewnego rodzaju klamrę i symbolizując zakończenie opowieści. Gdy przebrzmiały ostatnie nuty utworu, muzycy pożegnali się z fanami głębokim ukłonem i opuścili scenę, żegnani długo niecichnącymi brawami. Techniczni natychmiast zaczęli zbierać sprzęt, nie dając w ten sposób żadnych nadziei na jakikolwiek bis. Jednak dla niektórych z przybyłych osób nie był to jeszcze koniec wieczoru, ponieważ członkowie MONO pojawiali się jeszcze na scenie, pakując swoje instrumenty, przy czym – co było uderzające - zachowywali się zupełnie inaczej niż podczas koncertu. Chętnie i otwarcie rozmawiali z fanami, dawali im autografy oraz zgadzali się na robienie wspólnych zdjęć.

Koncerty MONO nie są po to, żeby się bawić, ich muzyka nie dodaje energii, ale raczej ją w pewnym sensie odbiera, wprawiając w swoisty trans i skłaniając do kontemplacji. Ale równocześnie ma w sobie coś uzależniającego, co sprawia, że wszystko to chciałoby się przeżywać wciąż na nowo. Miejmy więc nadzieję, że zespół nie jeden raz da nam na to szansę.


Setlista:

01. Ashes In The Snow
02. Burial At Sea
03. Kidnapper Bell
04. Pure As Snow (Trails Of The Winter Storm)
05. Sabbath
06. Yearning
07. Follow The Map
08. Halcyon (Beautiful Days)
09. Everlasting Light


Zdjęcia zostały wykonane podczas koncertu MONO w Finlandii, 28 marca 2010 roku.