Wywiad z Shonen Knife w Paryżu

JaME złapało Shonen Knife zaraz po ich pełnym energii występie 28 czerwca w Mécanique Ondulatoire. Dziewczyny mówiły o początkach zespołu, muzycznych inspiracjach i o tym, jak bardzo podniecone są powrotem do Europy.


Shonen Knife powrócił do Europy po 15-letniej nieobecności. Dlaczego tak długo?

Naoko: Ponieważ nikt nie zasugerował nam, żebyśmy przyjechały. (śmiech) Często grałyśmy w Stanach Zjednoczonych, zwykle raz, dwa razy do roku, ale Europa to inna sprawa. Nikt nas nie zaprosił. (śmiech)

Jak więc się czujecie, kiedy już tu jesteście?

Naoko:Bardzo lubię Europę. To pierwszy raz, kiedy przyjechałyśmy, by zagrać we Francji, i wszystkie jesteśmy z tego powodu bardzo szczęśliwe. Co więcej, ludzie w Paryżu są naprawdę fantastyczni.

W jakim środowisku muzycznym obracałaś się, kiedy byłaś młodsza? Jaki był twój pierwszy kontakt z ruchem punkrockowym?

Naoko: Kiedy byłam studentką, słuchałam nowej fali punka, czyli muzyki Ramones, the Buzzococks i Jamu. Lubiłam też grupy typu Kiss. Chcę stać się taka, jak ci muzycy, i dlatego stworzyłam ten zespół.

Zadeklarowałaś w niemieckim radiu, że były lata, kiedy musiałaś chować swoje instrumenty, idąc do studia nagraniowego.

Naoko: W związku z początkami grupy?

Tak.

Naoko:To dlatego, że moi rodzice nie chcieli, bym należała do zespołu. (śmiech)

Z jakiego powodu stworzyłaś Shonen Knife i jakie były twoje aspiracje w tamtym czasie?

Naoko: Kiedy zespół zaczynał, w ogóle nie spodziewałam się, że dojdzie do takiego miejsca, w którym jest teraz. Wtedy przede wszystkim chciałam tylko grać muzykę przed publicznością, a teraz koncertujemy po całym świecie i jesteśmy razem naprawdę szczęśliwe.

Wasza droga na międzynarodowy poziom odbyła się w porażający sposób i zajęła tylko pół roku w latach 80-tych. Proszę, wyjaśnicie, jak to się stało, podczas gdy inne zespoły japońskie napotykają tyle trudności związanych z koncertami za granicą.

Naoko:Kiedy zaczynałyśmy w latach 80-tych, wydałyśmy nasz pierwszy album w małej japońskiej wytwórni płytowej. Dyrektor amerykańskiej K Records odkrył go i zaplanował wycieczkę do Japonii. Płyta spodobała mu się tak bardzo, że skontaktował się z nami i zaproponował wydanie jej po drugiej stronie Pacyfiku, tak jak w Japonii. Wysłałyśmy mu kopię i wypuścił album na rynek. W ten sposób poznała nas amerykańska publiczność. W 1989 zostałyśmy zaproszone do Los Angeles. Dwa lata później ruszyłyśmy w trasę po Ameryce. Występowałyśmy w Los Angeles, San Francisco, Nowym Jorku i w stanie New Jersey. Grałyśmy przed takimi zespołami jak grupa Kurta Cobaina, Nirvana, pewnymi członkami Red Cross i Sonic Youth. Tak zdobywałyśmy popularność.

Ritsuko, wydajesz się być fanką Shonen Knife. Jak długo znasz tę grupę i w jaki sposób do niej dołączyłaś?

Ritsuko: Jestem wielką fanką the Beatles i Goldies. Myślałam, że byłoby super, gdybym też mogła grać w poprockowym zespole. Na uniwersytecie zaczęłam rozglądać się za grupami, z którymi mogłabym grać, złożonymi wyłącznie z dziewczyn. Wtedy odkryłam Shonen Knife; powiedziałam sobie, że to jest żeński japoński odpowiednik the Beatles. (śmiech) Wysłałam list do Naoko, w którym pytałam, czy mogłabym być liderką Shonen Knife i mieć go jako swój własny zespół. Kiedy Atsuko, poprzednia basistka, odeszła, zostałam wybrana na jej miejsce.

Jakie nowe elementy wniosłaś do zespołu? Czy bierzesz, na przykład, udział w pisaniu muzyki?

Ritsuko: To Naoko jest tą, która pisze i komponuje muzykę, ale ja nigdy nie prosiłam, by to robić. Jeśli będę w stanie tworzyć tak dobrze (śmiech), to może pewnego dnia się tym zajmę.

Jak powstają wasze piosenki? Teksty przychodzą po muzyce czy dzieje się to w inny sposób?

Naoko: Zazwyczaj piszę szkic tekstu piosenki, zanim znajdę linię melodyczną. Następnie uzupełniam go i poprawiam. Staram się pisać o interesujących rzeczach, które dzieją się w codziennym życiu. Nie chcę śpiewać piosenek miłosnych, zbyt dużo zespołów już to zrobiło.

Swoją drogą, wydajesz się być w szczególnie hedonistyczny sposób związana z jedzeniem. Tak poza tematem, dlaczego jesteś taka stronnicza, jeśli o to chodzi?

Naoko: Każdy potrzebuje jedzenia do życia. Dodatkowo lubimy wszystkie słodycze. (śmiech)

Nigdy nie myślałaś o zaśpiewaniu o melonowym napoju gazowanym?

Naoko: (śmiech) Nie lubię sztucznych barwników. Jeśli piję coś, co je zawiera, mój język robi się zielony, czego nie lubię. (śmiech)

Po 30 latach istnienia zespołu nie czujecie się zmęczone czy znużone?

Naoko: Nigdy się tak nie czułam. Gram w tenisa dwa razy w tygodniu i wykonuję liczne ćwiczenia fizyczne. Wciąż nie jestem zmęczona.

Powiedzcie nam trochę o japońskiej scenie punkrockowej. Są jakieś obiecujące nowe zespoły?

Naoko: Japońska scena undergroundowa nie jest zbyt rozwinięta. Z jednej strony jest jpop, bardzo popularny, ale kontrolowany przez wymagania rynku, nie tak jak rock. Jest dużo takich samych, dobrych punkrockowych zespołów w Japonii.

Możecie podać kilka nazw waszych ulubionych nagrań?

Naoko: Trudno jest mi wybrać! Ale głównie lubię amerykańską muzykę lat 70-tych, taką jak Dobie Brothers, Chicago, Boston i the Eagles, ale też angielską muzykę hardrockową z tego samego okresu, taką jak Black Sabbath, Judas Priest i Iron Maiden. Lubię również zespół Earth, Wind & Fire.
Ritsuko: Jeśli miałabym wybrać jedno, byłoby to Odessey and Oracle Zombies.
Etsuko: Ja lubię Red Hot Chili Peppers i Rage Against The Machine. Z japońskiej strony mogłabym podać X JAPAN.

Macie ostatnią wiadomość, którą chcecie przekazać naszym czytelnikom?

Naoko: Grajcie rocka z Shonen Knife! Przyjdźcie i eksplodujcie razem z nami na koncercie.
Etsuko: Przyjdźcie i zobaczcie nas na żywo, kiedy już przyjechałyśmy grać blisko was.
Ritsuko: Jestem podniecona powrotem do Europy. Czekajcie na nas!


JaME chciałoby podziękować wytwórni Tomato Head, Gekido Tour, ekipie Mécanique Ondulatoire, Charlotte i oczywiście Shonen Knife!