MONO w Poznaniu, 5 kwietnia 2009

Przed polskim koncertem MONO w Internecie próżno było szukać głosów podekscytowanych fanów, można było natomiast natknąć się na wypowiedzi typu: "Dziwi mnie, że ktoś w ogóle chce iść na MONO". Nie było więc niespodzianką, że zastanawialismy się ile osób przyjdzie na ten koncert. Jak się okazało, nasze obawy były zupełnie bezpodstawne.

Rozpoczęcie koncertu planowane było na 20:00, lecz o tej godzinie wciąż pojawiały się kolejne osoby w różnym wieku, pragnące posłuchać MONO na żywo. Ilość zainteresowanych przerosła chyba nawet oczekiwania organizatorów. Do kameralnej sali koncertowej Starego Browaru, Słodownia+3, przybyło ponad 350 osób. Publiczność, która nie znalazła miejsca na trybunie, rozsiadła się wokół sceny na przygotowanych krzesłach lub bezpośrednio na podłodze, tak że pierwsze rzędy były oddalone od muzyków o niecałe 2 metry.

Koncert otworzyli, około godziny 20:15, muzycy ze szwedzkiego zespołu Jenifever, którzy, choć nie podbili serc publiczności, zostali życzliwie przyjęci przez zgromadzonych. Po wykonaniu kilku piosenek wokalista Jenifever podziękował po angielsku i muzycy zaczęli zbierać swój sprzęt, który, biorąc pod uwagę zaprezentowany materiał, był zaskakująco imponujący (w jego skład wchodził między innymi dywan). Gdy na scenie pozostało już niewiele, pojawili się członkowie MONO, przywitani gromkimi brawami. Już podczas rozkładania i strojenia sprzętu muzycy byli skupieni i nie starali się za wszelką cenę zdobyć życzliwości zebranej widowni. Szeroki uśmiech posłany przez czarującą Tamaki w stronę publiczności był jedynym dowodem na to, że MONO zdaje sobie sprawę z otaczającego ich tłumu.

Wreszcie około godziny 21:00 rozpoczął się długo oczekiwany koncert. Gdy tylko przygasły światła, na sali zapanowała pełna wyczekiwania cisza. Przerwał ją dopiero Yasunori Takada, wygrywając na cymbałkach słodką, hipnotyzującą melodię, którą zna każdy, kto słuchał promowanego podczas tej trasy albumu Hymn To The Immortal Wind.

Tak rozpoczęła się historia opowiadana przez muzyków bez słów, gdyż, jak twierdzą, najgłębsze emocje są nieosiągalne dla języka. Brak też tyło zbędnych, teatralnych gestów. Muzycy grali pochyleni w skupieniu nad instrumentami, twarze gitarzystów przysłoniły kurtyny włosów, a perkusista, gdy nie grał, pochylał się nisko, tak że jego twarz była niewidoczna. Nie był to jednak wyraz lekceważenia wobec zebranych fanów. Muzycy po prostu nie chcieli czegokolwiek sugerować swą postawą czy też mimiką twarzy. Byli tylko pośrednikami, którzy za pomocą instrumentów kreowali świat utkany z uczuć. Widownia już od pierwszych dźwięków zupełnie poddała się wpływowi czterech skromnych muzyków, przeżywając wspólnie tę niezwykłą, eteryczną podróż. Każdy przeżywał ją jednak na swój własny sposób. Jedni zamykali oczy, inni chowali twarze w dłoniach, niektórzy kładli się na podłodze, lecz wszyscy bez wyjątku poddali się otaczającej ich muzyce, kołysząc się czy kiwając głowami w rytm muzyki lub wybijając go stopami albo dłońmi.

Gdy przebrzmiewały ostatnie dźwięki każdej piosenki, publiczność żywiołowo oklaskiwała muzyków. Niektórzy wstawali, a jeden fan po każdym utworze wykonywał pełen szacunku i uznania pokłon, który akurat na tym koncercie nikomu nie wydał się śmieszny czy przesadzony. Niewątpliwie serca wszystkich zebranych podbił lider zespołu, gitarzysta Takaakira "Taka" Goto, który po prostu grał całym sobą. Z twarzą skrytą za zasłoną włosów, niczym w transie, zupełnie zatracił się w muzyce. Grając mocne, krótkie dźwięki, wyciągał rękę w górę. Podczas szczególnie ekstatycznego fragmentu zsunął się ze stołka na kolana i nisko pochylony ku ziemi grał na leżącej przed nim gitarze, zaś gdy melodia stała się niemal agresywna, energicznie wstał ze stołka i przewrócił go kopnięciem.

Niewątpliwie zachwycała także wirtuozeria każdego z członków MONO oraz ich niesamowite zgranie. Pomiędzy muzykami nie padło ani jedno słowo. Szybkie spojrzenie lub lekki ruch ręką wystarczał, aby stali się idealnie zgrani. Choć czasem zbędne było i to.

Podczas ostatnich tonów Everlasting Light, czyli ostatniego rozdziału opowieści, Yoda, Tamaki i Taka odwrócili się tyłem do publiczności w stronę Yasunoriego Takady, tworząc swoisty krąg i osiągając kulminacyjny punkt budowanego przez cały koncert napięcia.

Muzycy zostali nagrodzeni gromkimi brawami. Schodząc ze sceny, każdy z nich podziękował publiczności ukłonem lub uniesieniem ręki. Perkusista, Yasunori Takada, zrobił nawet pamiątkowe zdjęcie wszystkim zebranym i podziękował niskim ukłonem. Publiczność odpowiedziała nową falą oklasków, po czym wszyscy wstali i długo dziękowali muzykom owacją na stojąco oraz miarowym skandowaniem nazwy ich zespołu. Skandowali wszyscy jednym głosem, nie licząc na bis, gdyż każdy wiedział, że wraz z zapaleniem świateł opowieść skończyła się i powróciła rzeczywistość. Wszyscy jednak chcieli pokazać MONO, jak bardzo są im wdzięczni za to niezwykłe neo-katharsis.

Koncert zakończył się około 22:40, lecz jeszcze długo fani oblegali, wcześniej ignorowane, stoisko z płytami, koszulkami i innymi towarami z logiem MONO.

Choć można się domyślać, że wiele osób przyszło na koncert MONO nie znając wcześniej ich twórczości, jesteśmy przekonani, że po tym występie zespół zdobył wielu nowych fanów, gdyż niewątpliwie ich muzyka oczarowuje każdego, kto tylko jej posłucha. Ponadto koncert MONO udowodnił, że polscy fani japońskiej muzyki nie interesują się jedynie zespołami visual kei czy też artystami z pierwszych miejsc list przebojów, ale wszystkimi tymi, którzy mają coś wartościowego do zaoferowania.

Pozostaje nam mieć nadzieję, że nie był to ostatni koncert MONO w Polsce i że do naszego kraju zawita jeszcze wielu tak niezwykle utalentowanych muzyków.


Setlista:

01. Ashes in the Snow
02. Burial at Sea
03. Follow the Map
04. Pure as Snow (Trails of the Winter Storm)
05. Yearning
06. The Battle to Heaven
07. Halcyon (Beautiful Days)
08. Everlasting Light