Zabawa i ekscentryczność w jednym.
A Barking Dog Never Bites postał w Machidzie, na przedmieściach Tokio, i początkowo składał się z czterech osób. Muzycy wydali pierwszy singiel Chain of Society pod koniec 2010 roku. Po dołączeniu do zespołu w 2013 drugiego wokalisty, Wataru, zespół zyskał nowy skład: wokaliści Ryo i Wataru, gitarzysta Sow, basista Aki i perkusista Kizuki. Muzycy grają w stylu, który sami nazywają DANCE CORE, i mieli już okazję występować na jednej scenie z tak znanymi zespołami, jak LOKA i THREE LIGHTS DOWN KINGS.
We wrześniu 2014 roku A Barking Dog Never Bites wydał minialbum DOGIT. Pomimo że od premiery minęło sporo czasu, warto o nim wspomnieć, gdyż nagranie robi dobre wrażenie. Elektroniczne intro DOGRUN uzasadnia nazwę, jaką muzycy nadali swojemu stylowi, i doskonale sprawdza się na każdym parkiecie. Jednak niemal wszystkie utwory zachęcają do ruchu. Zespół nie boi się eksperymentować z rytmem, co oznacza, że perkusista i basista ogrywają znaczącą rolę. Gra perkusisty jest szczególnie interesująca w Voice, a partie basowe w black out wysuwają się na pierwsze miejsce.
Skoro wokalistów jest dwóch, nic dziwnego, że jeden z nich śpiewa, a drugi nasyca utwory krzykiem. Są wszechobecne, ale w tym samym black out prezentowana jest cała gama wrzasków: warczenie, beczenie, miauczenie… Brzmi to tak dziko, jak się wydaje, a przy słuchaniu wywołuje przynajmniej uśmiech. gloxinia i Symphony to poważniejsze numery. W pierwszym śpiew i krzyk dobrze kontrastują, a w drugim poszarpane zwrotki przeplatają się z melodyjnymi refrenami. Ripple i Last Train są łatwiejsze do słuchania, ponieważ nie ma w nich ostrych zmian brzmienia, a role obu wokalistów są zrównoważone. Natomiast melodia Ripple jest dość zróżnicowana, a ostatni Last Train jest bardzo orzeźwiający.
Pomimo młodego wieku, A Barking Dog Never Bites tworzyli muzykę, której słucha się z przyjemnością. Minialbum DOGIT brzmi bardzo energicznie i szybko poprawia nastrój.
