j-rentgen #33

Drodzy czytelnicy, trzymajcie się, zbliża się awaryjne lądowanie w królestwie punka, brudu, skandalu, przeklętych i nieprawdopodobnych. Uważajcie na alergeny, The Stalin zawiera: nieudawane wymioty, rzucanie świńskimi głowami w publiczność, brutalne niszczenie wzmacniaczy, nagość, masturbację i element szokowego socjalizmu. Zgadliście dobrze, Sex Pistols to grzeczni ministranci przy Michiro Endo i jego kumplach!

Japonia na początku lat 80. była dziwnym gniazdem os: ogromne ożywienie, boom gospodarczy, złoty wiek kultury mangi, pojawienie się fenomenu Nintendo, szaleństwo gier na automatach, technologiczny big bang... Tragiczne zniknięcie pięknej i szlachetnej Hibari Misory, symbol ślepego powojennego optymizmu, pozwoliło, aby coś nieoczekiwanego wkroczyło w świat muzyki, coś, co ukradkiem zajęło jego miejsce. Coś podstępnego.

Michiro Endo, wolny elektron z Fukushimy, wrócił właśnie z Indochin. Był blisko trzydziestki, jego ojczyzna cieszyła się prosperity, jednak Endo patrzył na nią mrocznym spojrzeniem. W atmosferze buntu, zmieniającym się podejściu, zdradzającym lekkomyślny i niestały urok, zdawał się odgadywać nie tylko upadek, jaki nastąpił po okresie Showa, ale także ostateczny los punkowego ruchu na całym świecie.

W 1980 roku, po rozwiązaniu pierwszej grupy, założył The Stalin, nazwa wybrana strategicznie przez osobę, która prezentuje się bez wstydu jako lewicowy aktywista. Według jego własnych słów chciał tym zwrócić uwagę na mroczną stronę ideologicznej walki i drugie oblicze dobrych idei. Wraz z Junem, Shintaro i Atsushim, zastąpionym później przez Tama, a następnie hordą innych tymczasowych gitarzystów, wydał swoja pierwszą EP-kę, Dendou Kokeshi. Okładka albumu? Wyraźny nadruk przedstawiający fallusa, w który wstrzykiwany jest roztwór odstraszający komary.

Rytm jest surowy, brutalny, publiczność przyzwyczaja się do przekleństw, a Endo nie pozwala oswoić się zachwyconym spojrzeniom spod sceny. Gdziekolwiek pójdzie zostawia za sobą destrukcję, wybiera przypadkowych członków z publiczności, bije ich i pluje im w twarze, ciąga młode kobiety za włosy, rzuca w tłum krwawe podroby i ludzkie odchody. Jeśli coś mu się nie podoba, opuszcza scenę i kieruje się do najbliższej izakayi. Pewnego pięknego wieczoru zostaje umieszczony w policyjnym areszcie za ekshibicjonizm i nieskromność, i nie bezpodstawnie! Miał rozebrać się do naga na licealnej scenie i zachowywać się tam nieprzyzwoicie. Nie trzeba dodawać, że The Stalin zabroniono występować w większości sal koncertowych archipelagu, nie mówiąc już o całym pokoleniu rodziców, przyzwyczajonych do słodkich rytmów Momoe Yamaguchi i Kyu Sakamoto, żyjących w strachu przed znalezieniem Stop Jap wśród rzeczy swoich dzieci.