coldrain – The Enemy Inside

Wpisujący się wcześniej w post-hardcore coldrain na drugim albumie odszedł od pierwotnego brzmienia, nie będąc jednak gorszym. Wprost przeciwnie – teksty stały się bardziej przemyślane, a brzmienie czystsze. Dzięki temu muzykom udało się lepiej przekazać słuchaczom główną ideę wydawnictwa - It’s me against myself this time. Tak. Tym razem mój największy wróg to ja sam, przez prawie 40 minut coldrain udowadnia fanom i trzeba przyznać, że robi to bardzo przekonywująco. Nastoletni bunt pierwszego albumu ustąpił miejsca bardziej dojrzałym przemyśleniom, że nie warto winić całego świata, a czasami dobrze jest wejrzeć w siebie.

Trudno powiedzieć, czy jakieś utwory tutaj są bezsprzecznymi hitami. Można znaleźć takie, które wpadają w ucho od pierwszych sekund, jak na przykład To Be Alive, Adrenaline czy Hollow, podczas gdy inne są mniej żywe i nie przyciągają od razu. Nie są gorszej jakości, ale trochę tracą z powodu pewnej monotonii, co można przypisać niedoskonałości muzyki. Nie można jednak powiedzieć tego o tekstach: wokalista Masato bardzo poważnie podchodzi do ich pisania, wobec czego każda piosenka jest małą opowieścią lub monologiem-medytacją.

Prawie cały album składa się z szybkich kompozycji o średniej “ciężkości”, ciążących ku amerykańskiej alternatywie, w których idealnie zrównoważone zostały krzyki i czysty wokal. Wyróżnia się tutaj Confession o bardziej zrelaksowanej melodii niż pozostałe utwory, przez co zasługuje na miano ballady.

Choć w Japonii coldrain nie należy do muzycznego mainstreamu, na drugim albumie po raz kolejny udało mu się usatysfakcjonować nie tylko azjatyckich wielbicieli zachodniej muzyki, ale także zagranicznych fanów dobrego alternatywnego brzmienia.