Korzenie Plastic Tree sięgają początków lat 90-tych, kiedy to basista Tadashi i wokalista Ryutaro zdecydowali się założyć CAM-FLAGE - po pewnym czasie nazwa tej grupy została zmieniona na NTT FUCKS. Gdy do składu dołączyli gitarzysta Akira i perkusista Koji, nastąpiła kolejna i ostateczna już zmiana nazwy. Istnieje wiele teorii na temat, skąd Tadashi i Ryutaro ją zaczerpnęli. Jedna z popularniejszych teorii dowodzi, że zainspirowali się piosenką Radiohead Fake Plastic Trees. W rzeczywistości jednak obaj muzycy zestawiali ze sobą przypadkowe słowa, poszukując czegoś łączącego w sobie pojęcia sztuczności i naturalności.
Plastic Tree rozpoczęło zatem działalność w grudniu 1993 roku, dając swój pierwszy koncert w Club GIO w Ichikawie. Po kilku singlach rozdawanych za darmo podczas koncertów, w roku 1995 do sprzedaży trafił pierwszy minialbum grupy, -Strange fruit- kimyou na kajitsu. Posiadał on dosyć mroczne brzmienie, w którym wyraźnie wyczuć można było wpływ Radiohead oraz The Cure. W międzyczasie też nowym perkusistą został Shin.
1996 był ważnym rokiem dla zespołu. W tym czasie odszedł Shin i został zastąpiony przez Takashiego. Otwarto również oficjalny fanklub grupy, a ona sama - po podpisaniu kontraktu z WARNER MUSIC JAPAN - przygotowywała się do debiutu major. Ostatnia indiesowa trasa Plastic Tree miała miejsce w następnym roku.
25 czerwca 1997 ukazał się pierwszy singiel major zespołu, Wareta mado, a kilka tygodni później - pierwszy pełny album Hide and Seek (płyta ta, wraz z wydaną rok później Puppet Show, uznawane są przez fanów za najlepsze dokonania grupy). Następnie Plastic Tree udało się w krajową trasę koncertową, w połowie której pożegnało się z dotychczasowym managementem - nowym managementem formacji została w 1999 roku firma SWEET-HEART.
We wrześniu 2000 do sprzedaży trafił album Parade. Zaprezentował on zmianę w brzmieniu zespołu, przez jednych odebraną jako postęp, przez innych jednak niedocenianą. Choć na płycie nadal czuć było mroczny klimat poprzednich wydawnictw, ogólne brzmienie stało się znacznie bardziej przystępne, popowe. W tym samym roku także fanklub grupy zmienił nazwę na Sickroom.
Kolejny rok był trudny dla Plastic Tree. Zespół powrócił na indiesową scenę po tym, jak wygasł jego kontrakt z WARNER MUSIC JAPAN. W tym samy czasie ukazały się też dwie składanki - album z najlepszymi przebojami Cut 〜Early Songs Best Selection〜 oraz kolekcja singli zatytułowana po prostu Single Collection. Ponadto skład grupy opuścił dotychczasowy perkusista Takashi, a Ryutaro musiał się poddać operacji usunięcia z gardła polipa.
W 2002 roku los jeszcze raz się uśmiechnął. Skład zespołu uzupełnił Sasabuchi Hiroshi (w skrócie Buchi), a do sprzedaży trafił nowy album Traumerei, wydany pod szyldem AT MARK CORPORATION, a także dwa koncertowe DVD. Był to niejako nowy początek grupy - zmienił się nie tylko członek, ale także kierunek jej rozwoju. Brzmienie formacji przybrało znacznie bardziej popową i optymistyczniejszą barwę w porównaniu do poprzednich wydawnictw.
Choć zespół tracił wielu starych fanów, którym nie podobały się zmiany w jego brzmieniu, zyskiwał przy okazji rzesze nowych, którym właśnie to lżejsze brzmienie znacznie bardziej przypadło do gustu. W ciągu następnych miesięcy Plastic Tree wypuszczało kolejne single za pośrednictwem SWEET-HEART, dopóki nie powstała jego własna wytwórnia Sick Room Records, utworzona w 2003 w obrębie Universal Music. Pierwszym wydawnictwem w jej ramach był singiel Mizuiro Girlfriend. W tym samym roku zespół nagrał też dwa covery, Baka ni natta no ni oraz Moshimo piano ga hiketa nara, a także kolejny album Shiro chronicle, który trafił do sklepów w październiku.
W kolejnym roku ukazały się single związane z kolejnymi porami roku. Yuki Hotaru był singlem zimowym, Harusaki sentimental wiosennym, Melancholic wydanym specjalnie na lato. Do kompletu brakowało jedynie singla jesiennego. Po okresie uważanym przez wielu za "komercyjny", Plastic Tree powróciło do korzeni wydanym w sierpniu albumem Cell. Nowy inżynier dźwięku nadał mu świeże brzmienie, czuć było też, że zespół znowu zaczął tworzyć muzykę dla przyjemności.
Na przełomie 2004 i 2005 roku grupa podała, że przechodzi ze SWEET-HEART do J-ROCK. Przy okazji nastąpiły też inne zmiany - zmienił się adres oficjalnej strony, a fanklub powrócił do starej nazwy Jellyfish breed. W tym samym roku do sprzedaży trafiły kolejne wydawnictwa: dwa albumy z najlepszymi przebojami, cztery nowe single oraz dwa koncertowe DVD.
W roku 2006 Plastic Tree po raz pierwszy odwiedziło Amerykę i Europę w ramach światowej trasy, która według planu miała objąć koncerty we Francji, Niemczech, Finlandii oraz Meksyku (ten niestety został w ostatniej chwili odwołany). Reportaż z trasy ukazał się pod koniec roku w formie photobooka WORLD TOUR2006[chandelier]. W tym samym czasie do sprzedaży trafiły nowy singiel, nowy album oraz koncertowe DVD.
Z okazji obchodzonego w 2007 roku 10-lecia działalności major, zespół wydał w czerwcu specjalny rocznicowy album, noszący tytuł Nega to Poji, a przed nim singiel Makka na Ito. Ponadto we wrześniu zagrał koncert w słynnym Nippon Budokan. Oprócz tego grupa dołączyła do nowo powstałej (w obrębie J-ROCK) wytwórni Akatsuki, nagrywając w jej ramach kolejne płyty, a 28 lipca po raz drugi zagrała w Europie - wraz z Miyavim była gościem niemieckiego konwentu Animagic.
W 2008 roku na sklepowe półki trafiły trzy nowe wydawnictwa - dwa single Alone Again, Wonderful World i Replay/Dolly oraz album Utsusemi. Był to również ważny rok dla polskich fanów, gdyż Plastic Tree zagrało koncert w poznańskim klubie Blue Note Jazz Club w ramach europejskiej trasy. W grudniu ukazało się DVD pod tytułem Merry Go Around The World, na którym zawarta została także relacja z występu w Polsce.
W marcu 2009 roku Sasabuchi Hiroshi, który grał w zespole od siedmiu lat, postanowił go opuścić, by kontynuować karierę muzyczną w innej grupie. Ostatni występ z jego udziałem - przeznaczony tylko dla fanklubu - odbył się 19 marca w Shibuya AX. Mimo to zespół nie zwolnił tempa i wydał kolejny singiel, Fukurou. By to uczcić, zagrał w czerwcu darmowy koncert na świeżym powietrzu w parku Yoyogi. Miesiąc później skład grupy uzupełnił dotychczasowy muzyk wspomagający KenKen Satou, stając się piątym perkusistą w jej historii.
Z nowym członkiem Plastic Tree wypuściło kolejne wydawnictwa, w tym 28 października singiel Sanatorium, a 18 listopada koncertowe DVD Tent, zawierające nagranie występu z 30 sierpnia w Budokanie. Ponadto zespół wystąpił wraz z wieloma innymi artystami na wielkiej imprezie visual kei V-ROCK FESTIVAL09, która miała miejsce w dniach 24-25 października. Relację z niej można było obejrzeć na całym świecie za pośrednictwem Internetu. Grudzień przyniósł dziesiąty w karierze Plastic Tree studyjny album, nazwany Dona Dona. Limitowana edycja została wzbogacona o DVD z materiałem nagranym podczas wspomnianego wcześniej darmowego występu.
Rok 2010 rozpoczął się dla zespołu pracowicie. W styczniu i lutym odbył trasę koncertową zatytułowaną 【Re:chord】, a w sierpniu zagrał koncert w Nippon Budokan o nazwie 「tent②」. Występ ten został zarejestrowany na DVD Ch.P, które wyszło 27 października. Ale nie było to jedyne nowe wydawnictwo: w ciągu tego roku dyskografia Plastic Tree poszerzyła się o szereg nowych pozycji, począwszy od lipcowego singla moonlight―――, poprzez album best-of ALL TIME THE BEST i reedycje albumów Hide and Seek, Puppet Show, Parade czy DVD Gestalt houkai -eizou hen-, aż po trzydziesty singiel w karierze grupy - mirai iro.
Niestety rok zakończył się pechowo, gdyż Ryutaro trafił do szpitala. Rozpoznano u niego zespół Guillaina-Barrégo, będący poważnym schorzeniem nerwów obwodowych. Szczęście w nieszczęściu, chorobę zdiagnozowano na tyle wcześnie, że wokalista mógł szybko wrócić na scenę muzyczną. Z tego względu już 2 marca 2011 roku Plastic Tree wydało swój nowy album, Ammonite oraz ruszyło w promującą go trasę, a Ryutaro mógł bez przeszkód wziąć w niej udział.
2011 rok obfitował również w inne nowe wydawnictwa. Oprócz wspomnianego albumu, ukazały się też dwa koncertowe DVD. Zespół wziął też udział w pracy nad dwoma ciekawymi składankami. Na potrzeby albumu w hołdzie KUROYUME, FUCK THE BORDER LINE, nagrał cover piosenki MARIA, natomiast na składance V-ROCK DISNEY znalazła się jego wersja utworu z filmu "Mary Poppins", Chim Chim Cher-ee.
Koniec roku był owocny pod względem koncertów. W grudniu zespół zakończył trasę koncertową promującą Ammonite oraz wziął udział w imprezach świątecznych i sylwestrowych, w tym Boo Xmas 11 i COUNTDOWN JAPAN 11/12. Dodatkowo 28 i 29 grudnia dał też dwa specjalne koncerty w TOKYO DOME CITY HALL.
Więcej emocji przyniósł jednak rok 2012, bo wtedy przypadła piętnasta rocznica działalności zespołu. Z tej okazji grupa wystąpiła w prestiżowym Nippon Budokan, a także zmienił wytwórnię na Victor FlyingStar Record, ponownie przechodząc w stan major.
Pierwszym singlem major Plastic Tree został singiel Joumyaku, po którym zespół ruszył w trasę Plastic Tree 2012 "Spring Tour", która miała trwać w marcu i kwietniu. Zakłóciło ją pewne nieprzyjemnie wydarzenie - perkusista Sato Kenken trafił do szpitala z objawami ostrego zapalenia wątroby. Z tego powodu zespół musiał odbyć trasę bez niego. Perkusista wrócił dopiero 14 kwietnia na koncert Tent 3, który odbył się w Nippon Budokan.
Na tym koncercie podano informację o wydaniu kolejnego singla. Kuchizuke trafiło do sklepów 20 czerwca. Na zapowiedź następnego też nie trzeba było długo czekać. Ma się on ukazać 5 września i będzie nosił tytuł Shion.
Przejście do wytwórni major otworzyło przed Plastic Tree nowe możliwości. Zespół nie próżnuje, wydając kolejne płyty i dając coraz to nowe koncerty. To pozwala fanom w jeszcze większym stopniu cieszyć się twórczością tego wyjątkowego zespołu.
