capsule - Sugarless GiRL

capsule to duet tworzący muzykę elektroniczną, która porywa do tańca już od około dziesięciu lat. Składające się z wokalistki Koshijimy Toshiko i muzyka/producenta/DJ-a/założyciela wydawnictwa contemode Nakaty Yasutaki, capsule wydało swój debiutancki album w 2001 roku i od tamtej pory nie zwalnia ani trochę. Sugarless GiRL to pierwszy materiał duetu wydany w roku 2007 (konkretnie - na jego początku). W tamtym okresie Nakata Yasutaka współpracował również z członkinią wytwórni Avex Suzuki Ami nad jej nowym, nadchodzącym singlem.

Przepełniony dziesięcioma utworami, Sugarless GiRL rozpoczyna się trafnie zatytułowanym Welcome to my world, który, trwając tylko piętnaście sekund, wprowadza słuchacza w kolejny utwór - Starry Sky. Dynamiczny rytm i mnogość syntetyzatorów powoduje, że kompozycja ta jest wprost stworzona, by rozbrzmiewać w klubie. Wokale są dość standardowe, zagubione gdzieś pod warstwą filtrów użytych w tym utworze, ale od pozycji, która została wyraźnie stworzona dla szaleństwa na parkiecie, nie można wymagać zbyt wiele. Kolejny utwór to REALiTY, złożony z odrobinę bardziej agresywnych uderzeń, które przywodzą na myśl raczej grę wideo niż klub; wrażenie to potęgują podobne laserowym wystrzałom dźwięki rozbrzmiewające krótko po czwartej minucie kompozycji. W odróżnieniu od Starry Sky, wokale są zwyczajnie mówione i wyraźnie nie są dziełem wokalistki z duetu.

Sam utwór Sugarless GiRL jest, co dziwne, jednym z najmniej elektronicznych na albumie, choć poszczególne elementy i wpływy wyraźnie pozostają. Trochę bardziej pop-rockowy niż elektroniczny, pozwala odpocząć od syntetyzatorów, które zdominowały resztę kompozycji. Ponadto niezwykle łatwo wpada w ucho - słuchacze będą musieli się pilnować, aby nie zacząć śpiewać podczas refrenu albo pogodnego "la la la".

"It's nice to know that you were there / thanks for acting like you care / I can hardly catch my breath." Tymi wersami w języku angielskim rozpoczyna się piąty utwór, Catch my breath - dość agresywny i, dzięki warstwie tekstowej, łatwo zapadający w pamięć. Spider z kolei to kompozycja utrzymana w duchu Sugarless GiRL, z rock and roll'em wmiksowanym gdzieś pomiędzy warstwy syntetyzatorów, i wokal w większości pozbawiony filtrów i zniekształceń, co stanowi miłą odmianę na albumie. Następny jest MUZiC i, o ile powtarzalność jest fundamentem w elektronicznej czy tanecznej muzyce tego typu, w tym konkretnym utworze mogłaby być zdecydowanie mniejsza; coś, co na początku wydaje się chwytliwe, po około minucie i pół identycznego bicia powoduje, że słuchacz jest gotowy wyskoczyć głową do przodu przez najbliższe okno.

Albo przynajmniej przeskoczyć do ósmej pozycji, Melting Point. Porównanie jej do MUZiC to jak porównanie dnia i nocy. Podobny rezultat uzyskamy, przyrównując Melting Point do jakiejkolwiek kompozycji na albumie. To całkowicie pozbawiona syntetyzatorów, prosta, zgrabna, instrumentalna ścieżka zawierająca melodię graną na pianinie. Z tego powodu, następny utwór, Sound of Silence, niemalże szokuje, przypominając słuchaczowi o tanecznych melodiach usłyszanych wcześniej. Album zamyka Secret Paradise, dobrze pasujący na zakończenie, balansujący pomiędzy delikatnym popem wspieranym wokalami i zwykłą, wielowarstwową elektroniką.

Słuchacze, którzy cenią sobie muzykę z "prawdziwymi" instrumentami (jak gitara, bas, sekcja dęta, etc.) powinni unikać tego albumu jak ognia; mimo, że Sugarless GiRL i Spider mogą być wystarczająco chwytliwe, aby uzasadnić chęć kilkakrotnego przesłuchania, reszta utworów może doprowadzić do szału. Jednakże dla tych, którzy gustują w muzyce elektronicznej, szukają czegoś przebojowego do zabawy na imprezie, bądź są ciekawi, co się stanie, gdy maszyna i wokal połączą swoje siły, aby stworzyć muzykę, album ten jest pozycją obowiązkową. Podobnie jak reszta tego, co ma do zaoferowania capsule.