Rock w starym stylu.
Dla mnie wszystko zaczęło się od czterech liter: FLCL. W ten właśnie sposób poznałem the pillows. Te płynne rytmy, perkusyjny beat przypominający większość amerykańskich kapel punkowych oraz różnorodne wokale, mające właściwy sobie charakter, wdarły mi się w uszy i sprawiły, że zachciałem dowiedzieć się więcej na temat tego zespołu. I w ten sposób rozpoczęło się moje poszukiwanie jego całej dyskografii.
Po wielu wysiłkach dopiąłem swego, zebrałem wszystko i nazwałem własnym: od pierwszego albumu, jaki ta grupa wydała, po ostatni. the pillows stało się do pewnego stopnia moją obsesją i na długo zawłaszczyło sobie mój odtwarzacz płyt.
Rozpoczynając wydawanie w 1989 roku albumów i singli w obrębie mainstreamu, the pillows nie zmieniło się zbytnio przez ten czas, pozostając - pod względem muzycznym - w tym samym miejscu, w którym było, ale dla samej grupy oznaczało to sukces. Zespół brzmiał jak grupa indiesowa nawet wtedy, gdy stał się sławny, i właśnie to, że pozostał wierny swoim korzeniom, jeszcze bardziej mnie do niego przyciągało.
Wydany w 2006 roku My Foot, piętnasty (!) album w dorobku grupy, to prawdziwa uczta dla uszu. Różni się od tego, co w tamtym czasie proponowała większość zespołów jrockowych, zawiera mniej krzyków, a więcej grania. Od pierwszego kawałka My Foot do ostatniego Gazelle City, zostaniesz zaatakowany przez melodyjne interludia, nucące wokale i po prostu dobrego rocka w starym stylu. Mógłbym porównać ten album do wielu płyt z dorobku Weezer, jeżeli już musiałbym zestawiać the pillows z jakąś angielską kapelą.
Kawałki, na które moim zdaniem trzeba zwrócić uwagę, to My Foot, Third Eye i Sayonara Universe, ale jak mówiłem wcześniej, cały album jest naprawdę wart kupienia. Jeżeli znajdziesz tę płytę i chciałbyś zmienić tempo, w którym zazwyczaj słuchasz, lub po prostu masz ochotę na poszerzenie muzycznych horyzontów, z całego serca polecam My Foot oraz wszelkie inne wydawnictwa the pillows.
